Όταν η δημοσιογραφία λαϊκίζει
Όλα να τα περιμένει κανείς αυτές τις καυτές μέρες του Αυγούστου που ζούμε.
Ακόμη και την υποστήριξη συλλήβδην του κεντρικού πολιτικού προσωπικού από την ανεξάρτητη έκφραση γνώμης του πρώην …ιού.
Την ώρα που είναι καταφανές ότι οι προεκλογικές δεσμεύσεις έγιναν «αέρας κοπανιστός», την ώρα που δεκάδες χιλιάδες μετανάστες ξεβράζονται από τη θάλασσα στα νησιά μας και η κυβέρνηση απλώς τους παρατηρεί, την ώρα που όσοι είχαν την απρονοησία να δώσουν τα ταμειακά τους διαθέσιμά διαπιστώνουν ότι δεν θα τα πάρουν ποτέ πίσω, την ώρα που τα προγράμματα ΕΣΠΑ εξανεμίζονται, οι φόροι μεγεθύνονται, οι συντάξεις μειώνονται με αποκλειστικά κυβερνητική ευθύνη λόγω της πολύμηνης ολιγωρίας και των μακρόσυρτων και αδιέξοδων …διαπραγματεύσεων, ο δημοσιογράφος Χρήστος Ξανθάκης μένει έκθαμβος μπροστά στις μεγάλες ευθύνες που με πληρότητα αναλαμβάνουν όλοι οι βουλευτές μας σήμερα και επιτέλους συμπεραίνει: Άξιος ο μισθός τους!
Προχωράει δε ακόμη περισσότερο: “κανείς δεν είναι άξιος να έχει τον ίδιο μισθό με αυτούς, πολλώ δε μάλλον οι δήμαρχοι”. Οι δήμαρχοι που λειτουργούν κοινωνικές δομές χωρίς πόρους, που υποδέχονται τους μετανάστες με εθελοντική εργασία, που βλέπουν τα τραπεζικά τους αποθέματα να καταναλώνονται στις δόσεις για τους εταίρους λόγω κυβερνητικής ανικανότητας. Όχι, αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στις αποφάσεις που θα κληθούν να πάρουν οι βουλευτές για …να σηκωθούν τα μιράζ κατά των Τούρκων (έλεος), ή για να …μην κλείσουν οι τράπεζες (όταν η κυβέρνηση τις έκλεισε)! ή για να κατασβέσουν τις πυρκαγιές (που ακόμη θα έκαιγαν χωρίς τη συνδρομή του α’ και του β’ βαθμού αυτοδιοίκησης).
Θεωρεί βέβαια δεδομένη και την ερμηνευτική του τοποθέτηση, ότι δηλαδή η αιτούμενη εξίσωση των μισθών, αφορά αποκλειστικά αύξηση των μισθών των δημάρχων και όχι μείωση των μισθών των βουλευτών. Πως το ξέρει; Μα από εκείνη την επί χρόνια κακώς εννοούμενη κεκτημένη ταχύτητα που θεωρεί ότι η κάθε διεκδίκηση αφορά αποκλειστικά το συντεχνιακό μας συμφέρον και όχι το συμφέρον της χώρας. Έτσι έμαθε τόσα χρόνια, έτσι πράττει.
Εμείς επιμένουμε όμως ότι η ισότητα απέναντι στο νόμο βουλευτών και δημάρχων πρέπει να ισχύσει παντού, όπως άλλωστε συμβαίνει και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Στους μισθούς ασφαλώς, αλλά και στα δικαιώματα εκπροσώπησης (π.χ. ο δήμαρχος παραιτείται για να θέσει υποψηφιότητα για βουλευτής, ενώ ο βουλευτής δεν παραιτείται για να θέσει υποψηφιότητα ως δήμαρχος), στα δικαιώματα δικαστικής ασυλίας και οπουδήποτε αλλού γίνεται καταφανής η πάγια αντίληψη ότι «όλα μπορούν να ρυθμίζονται μόνο από το Κράτος», γι’ αυτό και το Κράτος πρέπει να είναι υπερδιογκωμένο και οι κεντρικοί εκπρόσωποί του να απολαμβάνουν αυτοί όλα τα προνόμια, ενώ οι άλλοι εκπρόσωποι (από Τ.Α., επιμελητήρια κλπ) να είναι β’ κατηγορίας. Αυτή μάλιστα η ισότητα, σε πολλές περιπτώσεις είναι ανάγκη να κατέβει από την υπερβολή που έχει διαφυλάξει για τον εαυτό του το κεντρικό πολιτικό σύστημα προς πιο ευρωπαϊκά πολιτικά πρότυπα, από τα οποία απέχουμε ακόμη παρασάγγας.
Η αυτοδιοίκηση αυτό που διεκδικεί είναι ισοτιμία και θα συνεχίσει να τη διεκδικεί όση λάσπη και αν δέχεται. Ζητούμε να συμβάλλουμε όλοι στην εθνική προσπάθεια. Εάν χρειάζεται και εθελοντικά, άλλωστε αυτό πράττει εδώ και χρόνια η τοπική αυτοδιοίκηση α’ βαθμού με μη αμειβόμενους δημοτικούς συμβούλους και με αμισθί τους μισούς Αντιδημάρχους.
Για να βγει λοιπόν η χώρα από τα αδιέξοδα Βουλευτές και Δήμαρχοι θα πρέπει να συμβάλλουν ισότιμα.